De naam van dit Midden-Afrikaanse land zou afgeleid zijn van het Portugese Rio dos Camarões – de ‘garnalenrivier’. In 1884 maken de Duitsers van Kameroen een protectoraat. Na de Eerste Wereldoorlog wordt het gebied onder mandaat van de Volkenbond geplaatst. Die kent het oostelijke deel van het land toe aan Frankrijk en het westelijke deel aan het Verenigd Koninkrijk. De bevolkingsgroepen van Kameroen beschouwen zichzelf echter niet als onderdanen van de kolonies en vanaf het einde van de Tweede Wereldoorlog uiten ze dan ook hun verlangen naar autonomie. De UPC (Union des populations du Cameroun) eist de onafhankelijkheid en hereniging van het land maar haar oproer wordt bloedig onderdrukt door de koloniale macht. De UPC-leider, Ruben Um Nyobe, wordt in 1958 geëxecuteerd door een Franse commando. De bijna-burgeroorlog duurt voort tot het einde van de jaren 1960 en maakt tienduizenden slachtoffers. Op 1 januari 1960 wordt de onafhankelijkheid van Frans Kameroen uitgeroepen, met Ahmadou Ahidjo als eerste president. Na een referendum sluit het noordelijk deel van de Britse zone zich in 1961 aan bij Nigeria, terwijl het zuidelijk deel zich aansluit bij het voormalige Frans Kameroen om zo de Federale Republiek Kameroen te vormen. Op 20 mei 1972 maakt een referendum een einde aan het federalisme, wat leidt tot de oprichting van de Verenigde Republiek Kameroen die in 1984 de Republiek Kameroen wordt.
Isabelle Van Loo (KMMA)
P.L. Geschiere (Universiteit van Amsterdam)
