Les Soleils des indépendances is de titel van een roman van Ahmadou Kourouma (Ivoorkust), geschreven in 1968 als reactie op de onlusten binnen de Afrikaanse politieke regimes na de dekolonisatie. Het verhaal speelt zich af in het utopische ‘République de la Côte des Ebènes’ (de Republiek van de Ebbenhoutenkust), een bijzonder zwaar getroffen land dat ten prooi valt aan grote veranderingen. De titel is een woordspeling op het Malinke-woord tile, wat ‘zon’, ‘dag’, betekent maar ook ‘tijdperk’ of ‘periode’.

‘De onafhankelijkheid heeft zich op Afrika gestort als een zwerm sprinkhanen en liet het land achter met niets anders dan de nationale identiteitskaart en de partijkaart van de enige partij; de grootste en smakelijkste stukjes vielen anderen te beurt.’
Les Soleils des indépendances, Ahmadou Kourouma, 1968

In 1960 verliep de overgang naar de onafhankelijkheid niet in alle 17 Afrikaanse lidstaten onder dezelfde omstandigheden. Door talrijke factoren werd het onafhankelijkheidsproces er een van lange adem.

Zo speelt, tegen de achtergrond van de verschillende nationale bewegingen op het internationale en politieke toneel, de persoonlijkheid van sommige Afrikaanse leiders, intellectuelen en vakbondsleden een belangrijke rol in de emancipatie van de staten en de erkenning van een Afrikaanse cultuur.

Sommige nieuwe staten mogen zich dan al laten verleiden door een vorm van socialisme, aan Afrikaanse zijde treden op dat moment vooral het pan-Afrikanisme en de beweging van ‘niet-gebonden’ landen ideologisch op de voorgrond. Zij vormen de motor van deze grote dekolonisatiebeweging.

Eenmaal onafhankelijk, behouden sommige nieuwe staten echter om economische, maar ook om strategische redenen een sterke band met de vroegere metropool; dat geldt voor sommige landen die tot Frans West-Afrika hebben behoord.

Het jaar 1960 luidt misschien wel officieel de politieke onafhankelijkheid van die staten in, maar de ‘onafhankelijkheidsdag’ betekende nog niet de breuk met de kolonie, verre van.