Nu Congo de politieke onafhankelijkheid heeft verworven, wil Mobutu het land zijn culturele en economische onafhankelijkheid geven.

De terugkeer naar de authenticiteit betekent breken met de ingevoerde cultuur, opgelegd door de koloniale overheid. Alle sporen uit het koloniale tijdperk moeten verdwijnen en men moet zich beroemen op alles wat 'authentiek Congolees' is. Elke Congolees met een Congolese ouder wordt een Congolese burger. Zo behoren ook zij die niet erkend werden door hun Europese vaders tot de Congolese natie. Het land, de rivier, de munteenheid, de steden en de Congolezen krijgen allemaal een ‘Congolese’ naam. De mannen dragen het 'abacost' (van 'à bas le costume' of 'weg met het kostuum') en de vrouwen de pagne, een bedrukte katoenen wikkelrok. Mobutu beroept zich op 'Bantoetradities' om democratie en het meerpartijenstelsel te verwerpen. Tegelijkertijd geeft hij de vrouwen de politieke macht terug die hen tijdens het koloniale regime was ontnomen. Hij geeft ze stemrecht en ze krijgen hoge functies in zijn regering, de administratie en de eenheidspartij, de MPR (Mouvement populaire pour la Révolution). Voor Mobutu is de steun van vrouwen en muzikanten cruciaal voor de authenticiteit die hij nastreeft. Hij maakt van de pagne, de muziek en dans propagandamiddelen. De 'authenticiteit' die hij voor ogen heeft is grotendeels de vrucht van de kolonisatie en relaties met Europa.

Na twee jaar aan de macht nationaliseert Mobutu het bedrijf Union Minière du Haut Katanga dat Gécamines wordt. In 1974 zijn alle bedrijven genationaliseerd. Datzelfde jaar lijdt het land onder een economische crisis terwijl de nieuwe eigenaars van de economische en financiële goederen niet voldoende voorbereid zijn om de bedrijven te beheren. De zaïrisering mislukt, wat Mobutu noopt terug te keren naar een gemengde economie.