Zowel de koloniale administratie als de katholieke kerk heeft het soms knap lastig om haar autoriteit op te leggen en stuit bij sommige groepen op meer verzet dan bij andere. Nochtans hebben de meeste Congolezen rond 1950 zowel het christendom als de consumptiecultuur geïntegreerd in hun dagelijks leven, zonder zich volledig te verwesteren. De kolonisatoren hebben er natuurlijk belang bij de verschillende 'beschavingsniveaus' tussen Belgen en Congolezen te handhaven, want dat rechtvaardigt hun dominante positie. Ze hebben overigens de middelen noch de wil om alle aspecten van het Congolese culturele leven nauwgezet te controleren. Deze beperkingen en opportuniteiten bevorderen de ontwikkeling van een stedelijke cultuur die tezelfdertijd modern én specifiek Congolees is.
De mensen worden bekoord door buitenlandse producten zoals de 'véritable wax hollandais', geïntroduceerd door West-Afrikanen, die vlug populair wordt bij Congolese vrouwen. Zowel in de stad als op het platteland worden sommige westerse kledingstukken of producten, zoals fietsen, prestigeobjecten. Stadsbewoners en dorpelingen houden van voetbal, pils en de nieuwe Congolese stedelijke muziek. Griekse handelaars en enkele Belgische muzikanten spelen een cruciale rol spelen in de ontwikkeling en uitvoer van die muziek, die later heel sub-Saharaans Afrika aan het dansen zal zetten. Binnen deze nieuwe cultuur wordt de rol van Afrikaanse vrouwen geleidelijk herleid tot die van consument.